dobrze
bo czemu ma być źle
popatrzmy wstecz
zawsze świeci to samo słońce
każdy widzi je, tak jak chce
inni widzą uśmiech, drudzy smutek
nic nie dzieje się bez przyczyny
brak słów
żeby określić myśli
kiedy przestaje się żałować
tych niewypowiedzianych słów
żyjesz od nowa
możesz tylko zapytać
‘po co Ci było to wszystko?’
‘chciałem tylko żebyś wiedziała’
uhh… ja chyba jednak poproszę
wersję bez troski o mnie
ja już jestem duża
głową wyrastam ponad parapet
sama zbieram prywatny deszcz
rozumiem
‘myślę że robisz źle’
haha, rozbawiaj mnie dalej
i co, klapsa dostanę
czy może masz lepszy pomysł (?)
‘a ja rosnę i rosnę…’
„Najgorsze byłoby, gdyby przesiedział całe życie przed telewizorem, z pełnym talerzem na pełnym brzuchu i z zupełnie spokojnym sumieniem. Gdyby ani przez chwilę nie poczuł się winny. I gdyby go nigdy nic nie bolało. Zamknięty i zadowolony. Wiesz, to chyba jest dla mnie najsmutniejsze w dzisiejszym świecie: ludzie zamykają się przed innymi ludźmi. Jakby nie rozumieli, że bez tych innych nie da się żyć po ludzku. Drugi człowiek jest nam potrzebny!- właśnie dlatego, że jest inny. ‘Im bardziej inny, tym bardziej ciekawy’. A tymczasem to inność właśnie najbardziej dziś ludzi odpycha i straszy. Boją się jej tak, że wciąż na nowo się odgradzają, obudowują, opatrują etykietkami. Tworzą grupy, w których obowiązuje takie samo zdanie na każdy temat. Zapominają o tym, że to właśnie różnice zdań pozwalają dotrzeć do prawdy. Tylko czy ktoś jej dzisiaj potrzebuje? Myślę, że oni chcą być oszukiwani.”
M.M.
miałam sen
mieliśmy wyjaśnić niewypowiedziane
szczęśliwa
trzymałam rękę w Twoich włosach
autobus zarzucał na zakrętach
ręka podtrzymywała mnie troskliwie
miało być dobrze
lepiej
tak jak nigdy nie było
przystanek końcowy
wysiadłam
Ty cofnąłeś się
zostałeś za drzwiami
odgrodzony szklaną taflą
nie podniosłeś ręki na pożegnanie
odjechałeś w swoją stronę
„A potem spojrzała w bok i zobaczyła biedronkę.
Czerwona jak kropelka krwi, biedronka chodziła sobie po wewnętrznej stronie starej, żelaznej obręczy, leżącej za siatką, na terenie składnicy złomu. Biedronka przystawała i ruszała dalej, zawracała nagle i znów podejmowała wędrówkę.
I co chwila była na początku jakiejś drogi.
Koniec wędrówki był zarazem jej początkiem.”